Όλα....Τούμπα!

Ο οπαδός μέσα μου πανηγύρισε έξαλλα τη νίκη κατά του «μισητού» αντιπάλου, ανέβηκε στα κάγκελα για να γιουχάρει τα κακομαθημένα της ποδοσφαιρικής πιάτσας που νομίζουν πως οι τίτλοι κερδίζονται με φανέλες και πέτσινες προεδρικές εντολές, και ένιωσε ρίγη να τον διαπερνούν για την ατμόσφαιρα υποδοχής των παικτών της ομάδας του.
Μια φλεγόμενη Τούμπα που, μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μετατρέπει σε παρανάλωμα του πυρός το θυμικό σου και σε καθιστά για λίγο άγριο θηρίο γεμάτο αδρεναλίνη και ένστικτα μπροστά στη φλογισμένη θέα ενός γηπέδου.
Και κάπου εκεί έρχεται ο Robert Kaplan και σε επαναφέρει στα γήινα του πολιτισμού: «όταν ο άνθρωπος πιστεύει ότι δεν έχει τίποτα να δώσει ο ίδιος, ότι είναι κενός ιδανικών και οραμάτων, τότε είναι έτοιμος να δεχτεί τα πάντα, όσο οφθαλμοφανώς ψευδή και αν είναι αυτά. Ακόμη είναι έτσι έτοιμος να συμπλεύσει με οποιαδήποτε ομάδα προκειμένου να μην είναι μόνος στο πνευματικό και ψυχικό κενό του».

Τώρα θα με πεις « πλάκα με κάνεις ρε φιλαράκι; Εδώ πατήσαμε τον Γάβρο και το κατεστημένο των Αθηνών και εσύ με φώναξες αυτόν τον ντεμέκ διανοούμενο να με ζαλίσει τα παπάρια;».

Όχι ρε φιλαράκι δεν σε κάνω πλάκα. Γιατί ο οπαδός που έχεις δίπλα σου έχει και παιδιά, υποχρεώσεις που τρέχουν, απλήρωτες εφημερίες εν μέσω πρωτογενούς πλεονάσματος, ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν πάραυτα και όνειρα που σαφώς ξεπερνούν αυτά ενός Ρώσου επενδυτή, της παρέας του, της «οικογένειας» του ΠΑΟΚ  και μιας απλής ποδοσφαιρικής νίκης έναντι ενός ακόμα μισητού αντιπάλου.

Διάβασε περισσότερα στο: Όλα....Τούμπα! | gazzetta.gr 
Follow us: @gazzetta_gr on Twitter | gazzetta.gr on Facebook